Stebro Mk IV

Stebro Mk IV – samochód Formuły 1, zaprojektowany przez Petera Broekera dla zespołu Stebro.

Peter Broeker, współwłaściciel firmy Stebro, postanowił wystawić zespół w wyścigach Formuły 1. Zaprojektował on samochód, oznaczony symbolem Mk IV^[1]. Samochód ten został zbudowany na przełomie 1962 oraz 1963 roku i po części opierał się na Lotusie 29^[1]. Jego konstrukcja była w zasadzie konwencjonalna: aluminiowe nadwozie opierało się na chromowanej kratownicy przestrzennej, a zawieszenie wyglądało podobnie, jak w innych samochodach Formuły 1: na przednie zawieszenie składały się podwójny wahacz oraz znajdujące się na zewnątrz sprężyny i amortyzatory, a na tylne zawieszenie składały się odwrócony niższy wahacz oraz sprężyny i amortyzatory znajdujące się na zewnątrz^[1]. Hamulce firmy Girling pochodziły z Lotusa 21^[1]. W samochodzie zastosowano pięciobiegową ręczną skrzynię biegów firmy Hewland^[1][2].

Początkowo do napędu miał służyć silnik Ford FJ, przygotowany przez firmę Martin^[1]. Okazało się jednak, że silnik był nieudany, ponieważ pompa oleju była źle umieszczona, a sam silnik źle funkcjonował^[1]. Poproszona o ulepszenie silnika firma Martin odmówiła, więc Broeker postanowił silnik Ford 105E o pojemności 1,5 litra i mocy 110 KM^[3].

Początkowo Broeker zamierzał wystawić dwa egzemplarze, które miały wziąć udział w trzech ostatnich Grand Prix sezonu 1963^[1]. Kierowcami mieli zostać główny tester John Cannon (określający samochód jako "dobry"^[1]) oraz Ernie de Vos^[1]. Cannon jednak zrezygnował i Broeker zajął jego miejsce; okazało się także, że Stebro nie zdąży wybudować na czas samochodu dla de Vosa^[1]. W Grand Prix Stanów Zjednoczonych wziął więc udział tylko Peter Broeker; ten fakt oznaczał, że Stebro Mk IV zostało pierwszym samochodem Formuły 1 napędzanym przez silnik Forda^[3].

W kwalifikacjach do Grand Prix Stanów Zjednoczonych Broeker zajął ostatnią, 21 pozycję, tracąc jednocześnie 3,4 sekundy do przedostatniego Giancarlo Baghettiego (ATS)^[4]. W trakcie wyścigu już na trzecim okrążeniu wyścigu skrzynia biegów zablokowała się na czwartym biegu^[1]. Broeker zdołał jednak ukończyć wyścig na siódmym miejscu, ze stratą 22 okrążeń do zwycięzcy^[5].

W 1964 roku model Mk IV z silnikiem Forda o pojemności 1,1 litra brał udział w zawodach Formuły 2^[1]. Najlepszą pozycją dla ścigającego się nim Broekera była dwukrotnie ósme miejsce (na Hockenheimringu i Zeltweg)^[1].

W roku 1965 Broeker zmodyfikował samochód, umieszczając większą chłodnicę i wymieniając silnik^[1]. Zdołał następnie odnieść ponad 100 zwycięstw w północnoamerykańskich zawodach Formuły Libre i Formuły B^[1]. W tamtym okresie Broeker wygrał wiele mistrzostw Kanady i Quebecu^[1]. Dominacja Broekera była tak wyraźna, że podobno na stałe zamontował sobie w samochodzie flagę w czarno-białą szachownicę, by nie musiał jej odbierać podczas ostatniego, zwycięskiego okrążenia^[1].

W 1968 roku Broeker rozbił model Mk IV, po czym go odbudował^[1]. Po przetestowaniu go stwierdził jednak, że samochód źle się prowadzi, i nigdy później nie użył go w wyścigu^[1].