Jimmy Eriksson

Jimmy karierę rozpoczął w roku 2005, od startów w kartingu. W 2009 roku zadebiutował w seriach wyścigów samochodów jednomiejscowych z cyklu Formuła Renault. Szwed wystartował w pełnym sezonie Formuły Renault 2.0. Eriksson popisał się dominującą postawą w pierwszym wyścigu, na fińskim torze Alastaro, gdzie uzyskał tzw. "hattricka". W pozostałych wyścigach poszło mu jednak zdecydowanie gorzej, najwyższą lokatę osiągając w sobotnim starcie na Hockenheimringu, gdzie był jedenasty. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 15. miejscu. Joakim zaliczył również epizodyczne występy w pokrewnych serialach, jednak bez większego sukcesu.

W sezonie 2010 awansował do Niemieckiej Formuły 3. Szwed punktował w większości startach, trzykrotnie przy tym osiągając podium każdego stopnia. Najlepiej spisał się na niemieckim torze w Laustiz, gdzie dojechał na drugiej oraz pierwszej pozycji. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 6. lokacie.

Jeszcze w tym samym roku odnotował debiut w F3 Euroseries, na torze Oschersleben. Sezon później był etatowym zawodnikiem. Szwed sześciokrotnie mieścił się w pierwszej szóstce, najlepszą pozycję uzyskując na Norisringu, gdzie w drugim starcie osiągnął metę jako czwarty. Ostatecznie zmagania zakończył na 9. pozycji.

Na sezon 2012 Jimmy powrócił do niemieckiej edycji F3. Start z większym doświadczeniem zaowocował tytułem mistrzowskim, z dorobkiem aż siedemnastu miejsc na podium (w tym osiem zwycięstw), sześcioma pole position i ośmioma najszybszymi okrążeniami.

Od sezonu 2013 Eriksson startuje w serii GP3 z zespołem Status GP. W żadnym z szesnastu wyścigów, w których wystartował, nie zdołał zdobyć punktów. Został sklasyfikowany na 24 pozycji w klasyfikacji końcowej.

Na sezon 2014 Eriksson podpisał kontrakt z fińską ekipą Koiranen GP na starty w Serii GP3. Wystartował łącznie w osiemnastu wyścigach, spośród których w dwóch odniósł zwycięstwa. Był najlepszy w pierwszych wyścigach w Wielkiej Brytanii i Włoszech. Poza tym jeszcze trzykrotnie stawał na podium. Uzbierał łącznie 134 punkty, które zapewniły mu to czwarte miejsce w końcowej klasyfikacji kierowców, choć na początku sezonu stanowił największe zagrożenie dla późniejszego mistrza, Brytyjczyka Alexa Lynna.

W kolejnym roku, głównie za sprawą bardziej konkurencyjnej stawki, Szwed zdobył 118 punktów i zajął 5. miejsce w punktacji. Tym razem pozycje w mistrzostwach nadrabiał w drugiej połowie sezonu, w której odniósł zwycięstwo w niedzielnej rywalizacji, na rosyjskim torze w Soczi. Łącznie trzykrotnie stawał na podium, dwunastokrotnie meldując się w czołowej szóstce.

• † – Eriksson nie był liczony do klasyfikacji.