Koszary w Ostrogu
 Budynek dowództwa batalionu KOP „Ostróg” | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
koszary |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele | |
| Obecny właściciel | |
Koszary w Ostrogu – kompleksy koszarowe znajdujące się na terenie garnizonu Ostróg.
Charakterystyka
Na terenie garnizonu ostrogskiego funkcjonowało kilka kompleksów koszarowych. Jeden z nich znajdował się w dzielnicy Kidry (ul. Niezależności 50-64, 137-139). Do 1914 kwaterował w nich rosyjski 126 pułk piechoty ze składu 32 Dywizji Piechoty. Po wojnie polsko-bolszewickiej koszary przejęło Wojsko Polskie, a po ich dostosowaniu dla potrzeb kawalerii, w marcu 1922 wprowadził się do nich 19 pułk Ułanów Wołyńskich[1]. Pojemność koszar szacowano na 700 ludzi i 700 koni. W okresie międzywojennym czyniono w koszarach szereg inwestycji. Wzniesiono między innymi dużą stajnię, a inne obiekty adaptowano dla potrzeb zakwaterowania jednostki jazdy[2].
Po 1939 do 1941 w koszarach stacjonowały jednostki sowieckie[3]. Prawdopodobnie 5 maja 1944, po uroczystym przekroczeniu przedwojennej granicy sowiecko-polskiej, wkroczył do Ostroga polski 1 Samodzielny Batalion Kobiecy im. Emilii Plater, a 7 maja defilował przed dość liczną jeszcze wówczas w mieście ludnością polską. Po 1945 koszary służyły jednostkom Armii Radzieckiej. Od 1991 stały się koszarami ukraińskimi. Stacjonował tam między innymi 14 pułk inżynieryjny (rozformowany w 2004)[4]. Od 2001 w odremontowanych budynkach koszarowych ma swoją siedzibę Ostrogskie Obwodowe Liceum ze Zwiększonym Przygotowaniem Wojskowo-Fizycznym. W sali tradycji szkoły poczesne miejsce zajmują pamiątki związane z faktem stacjonowania na tym terenie 19 pułku Ułanów Wołyńskich. W innych budynkach mieszczą się domy studenckie reaktywowanej Akademii Ostrogskiej oraz mieszkania[5].
Kolejnym kompleksem, który funkcjonował w okresie II Rzeczypospolitej, były koszary Korpusu Ochrony Pogranicza. Rozmieszczony w nich był 11 batalion graniczny KOP „Ostróg”. Do 1924 w Ostrogu kwaterowały też inne polskie jednostki graniczne. Były to: 35 batalion celny[6], 35 batalion Straży Granicznej[7] i Komenda Powiatowa Straży Granicznej[a].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 20.
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 33.
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 35.
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 35–36.
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 36.
- ↑ OdeB batalionów celnych ↓, s. 35bc.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 79.
- ↑ Materiały dyslokacyjne SG ↓, s. 170.
Bibliografia
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 19 pułk ułanów. T. 32. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.
- Ordre de bataille batalionów celnych od numeru 1 do 19 i od numeru 20 do 44 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn. 110/350 i 110/351)
- Materiały dotyczące spraw dyslokacyjnych: przeniesienia siedzib komend, baonów Straży Granicznej, obszary odcinków granicznych, 1922–1923 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin. (sygn.161/53.)