Koszary w Płocku
 Płock – odwach. Była wartownia garnizonowa wojska rosyjskiego w czasie zaborów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
koszary |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele | |
.jpg)
Koszary w Płocku – kompleksy koszarowe znajdujące się na terenie garnizonu Płock.
Charakterystyka
Na terenie garnizonu płockiego funkcjonowało kilka kompleksów koszarowych[1]. Jednym z nich był kompleks rosyjskich koszar kawaleryjskich wybudowany na wschodnich przedmieściach Płocka przy dzisiejszej al. Jana Kilińskiego. Do 1914 stacjonował w nich carski 15 Tatarski pułk ułanów i (46.)15 Perejasławski pułk dragonów[a][2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości koszary przejęło Wojsko Polskie. Głównym użytkownikiem części północnej koszar płockich, nazwanej w 1932 Koszarami Padlewskiego, był II dywizjon 8 Płockiego pułku artylerii lekkiej[3].
Położone w południowej części kompleksu obiekty zajmował początkowo 3 pułk Szwoleżerów Mazowieckich, a od 4 listopada 1921 roku 4 pułk strzelców konnych Ziemi Łęczyckiej[b]. Kompleks ten od 1932 nosił nazwę Koszar Piłsudskiego[4], a jego ogólna pojemność wynosiła 576 ludzi i 848 koni[3].
W 1931, u zbiegu ulic Strzeleckiej i Ułańskiej, wzniesiono dwa domy FKW zaprojektowane przez Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcę: oficerski (12 mieszkań, 50 izb) i podoficerski (18 mieszkań, 58 izb)[5]. Ponadto w płockich koszarach w okresie II Rzeczypospolitej stacjonowało dowództwo XIII Brygady Kawalerii, 71 dywizjon artylerii lekkiej i komenda rejonu uzupełnień.
Po II wojnie światowej, od marca 1946 do stycznia 1947, w Koszarach Piłsudskiego stacjonował dywizjon szkolny 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii[6]. Ponadto w garnizonie stacjonował 3 Warszawski pułk mostowy i 7 pułk pontonowy.
Obecnie (2019) z Koszar Piłsudskiego w stanie pierwotnym zachowały się tylko połączone budynki przy ul. Wyszogrodzkiej 1 i 1A, mieszczące niegdyś wartownię i mieszkania kadry, a mocno przebudowana kryta ujeżdżalnia mieści salon meblowy. Istnieją również oba bloki FKW[7].
Byłe Koszary Padlewskiego, w większości starannie odrestaurowane, są użytkowane przez Szkołę Wyższą im. Pawła Włodkowica[6].
Uwagi
Przypisy
- ↑ Kucharski i Tym 2019 ↓, s. 30.
- ↑ Kucharski i Tym 2019 ↓, s. 31.
- 1 2 Kucharski i Tym 2019 ↓, s. 32.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. nr 15 z 5 sierpnia 1932
- ↑ Kucharski i Tym 2019 ↓, s. 32–34.
- 1 2 Kucharski i Tym 2019 ↓, s. 34.
- ↑ Kucharski i Tym 2019 ↓, s. 33.
Bibliografia
- Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 4 pułk strzelców konnych. T. 9. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.