Koszary w Podbrodziu
 Kościół garnizonowy w II RP, obecnie cerkiew | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
koszary |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele | |
Koszary w Podbrodziu – kompleks koszarowy znajdujący się na terenie Podbrodzia.
Charakterystyka
Latem 1930 rozpoczęto budowę koszar w Podbrodziu. Ich projektantem był Władysław Schwarzenberg-Czerny. Projekt charakteryzował się regularnym układem, w którym prostokątny plac apelowy miał być otoczony od zachodu koszarowcami szwadronowymi, od wschodu stajniami, na pół szwadronu każda, budynkami dowództwa i kwatermistrzostwa od północy, a magazynem mobilizacyjnym od południa. Pieniędzy wystarczyło jedynie na zrealizowanie części planów. Już 23 października wprowadził się do nich 2 szwadron 23 pułku Ułanów Grodzieńskich. Kolejne pododdziały dołączyły jesienią 1931, a szwadron ckm dopiero 10 listopada 1932[1].
Do dziś (2020) z koszar w Podbrodziu zachował się tylko jeden częściowo przebudowany obiekt, mieszczący pierwotnie dowództwo pułku (ul. Vilniaus 100). Pozostałe budynki znajdujące się na terenie dawnych koszar kawaleryjskich uległy zniszczeniu, a w ich miejsce w okresie powojennym pobudowano koszary dla potrzeb wojsk pancernych Armii Radzieckiej. Po odzyskaniu niepodległości przez Litwę, koszary stały początkowo nieużytkowane, a od 1997 cześć terenu zajęły agendy litewskiej straży granicznej. Znajduje się tu między innymi Centrum Rejestracji Cudzoziemców. Pamiątką po polskich kawalerzystach jest były kościół garnizonowy (ul. Bażnyćios 20)[2][a].
Uwagi
- ↑ Kościół garnizonowy wzniesiono w 1910 jako cerkiew pw. Św. Pantelejmona. W 1915 zamieniono go w zbór protestancki, a po wojnie polsko-bolszewickiej stał nieużytkowany. W 1927 stał się kościołem rzymskokatolickim pw. św. Jozafata Kuncewicza. Był jednocześnie siedzibą parafii wojskowej pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kościół działał też w okresie władzy sowieckiej, a w 2007 powrócił do swej pierwotnej funkcji jako cerkiew Św. Sergiusza z Radoneża. Obecnie (2020) znaczną część parafian stanowią Polacy wyznania prawosławnego; nie ma w niej pamiątek po przedwojennym „prawostinnym” 23 pułku ułanów[3].
Przypisy
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 30.
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 32.
- ↑ Kucharski i Tym 2020 ↓, s. 32–33.
Bibliografia
- Szymon Kucharski, Juliusz Tym: 23 pułk ułanów. T. 34. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Odznaki kawalerii. ISBN 978-83-8164-151-7.