NHL (1999/2000)

W dniach 20–21 czerwca 2008 w hali FleetCenter w Bostonie (USA) odbył się 37 draft w historii. Z numerem jeden został wybrany Czech Patrik Štefan przez klub Atlanta Thrashers a z numerem drugim i trzecim Szwedzi Daniel Sedin oraz Henrik Sedin przez Vancouver Canucks^[1].

Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka Lp. Drużyna M Z P R OT Br Bl Pkt 1 Philadelphia Flyers 82 45 22 12 3 237-179 +58 105 2 New Jersey Devils 82 45 24 8 5 251-203 +48 103 3 Pittsburgh Penguins 82 37 31 8 6 241-236 +5 88 4 New York Rangers 82 29 38 12 3 218-246 -28 73 5 New York Islanders 82 24 48 9 1 194-275 -81 58 Dywizja Północno-wschodnia Lp. Drużyna M Z P R OT Br Bl Pkt 1 Toronto Maple Leafs 82 45 27 7 3 246-222 +24 100 2 Ottawa Senators 82 41 28 11 2 244-210 +34 95 3 Buffalo Sabres 82 35 32 11 4 213-204 +9 85 4 Montreal Canadiens 82 35 34 9 4 196-194 +2 83 5 Boston Bruins 82 24 33 19 6 210-248 -38 73 Dywizja Południowo-zachodnia Lp. Drużyna M Z P R OT Br Bl Pkt 1 Washington Capitals 82 44 24 12 2 227-194 +33 102 2 Florida Panthers 82 43 27 6 6 244-209 +35 98 3 Carolina Hurricanes 82 37 35 10 0 217-216 +1 84 4 Tampa Bay Lightning 82 19 47 9 7 204-310 -106 54 5 Atlanta Thrashers 82 14 57 7 4 170-313 -143 39

Konferencja Zachodnia Dywizja Centralna Lp. Drużyna M Z P R OT Br Bl Pkt 1 St. Louis Blues 82 51 19 11 1 248-165 +83 114 2 Detroit Red Wings 82 48 22 10 2 278-210 +68 108 3 Chicago Blackhawks 82 33 37 10 2 242-245 -3 78 4 Nashville Predators 82 28 40 7 7 199-240 -41 70 Dywizja Północno-zachodnia Lp. Drużyna M Z P R OT Br Bl Pkt 1 Colorado Avalanche 82 42 28 11 1 233-201 +32 96 2 Edmonton Oilers 82 32 26 16 8 226-212 +14 88 3 Vancouver Canucks 82 30 29 15 8 227-237 -10 83 4 Calgary Flames 82 31 36 10 5 211-256 -45 77 Dywizja Pacyficzna Lp. Drużyna M Z P R OT Br Bl Pkt 1 Dallas Stars 82 43 23 10 6 211-184 +27 102 2 Los Angeles Kings 82 39 27 12 4 245-228 +17 94 3 Phoenix Coyotes 82 39 31 8 4 232-228 +4 90 4 San Jose Sharks 82 35 30 10 7 225-214 +11 87 5 Anaheim Ducks 82 34 33 12 3 217-227 -10 83

Legenda: Lp. - miejsce, M - mecze, Z - zwycięstwa, P - porażki, R - remisy, OT – porażki po dogrywce, Br - bramki, Bl - bilans bramkowy, Pkt - punkty     = zwycięzca Pucharu Prezydenta     = lider dywizji,     = awans do playoff

Zawodnicy z pola^[2]

Punkty		Gole		Asysty		+/-
Jaromír Jágr	96	Pawieł Bure	58	Mark Recchi	63	Chris Pronger	+52
Pawieł Bure	94	Owen Nolan	44	Adam Oates	56	Chris Chelios	+48
Mark Recchi	91	Tony Amonte	43	Jaromír Jágr	54	Pavol Demitra	+34
Paul Kariya	97	Jaromír Jágr	42	Joe Sakic	53	Joe Sakic	+30
Teemu Selänne	85	Paul Kariya	42	Nicklas Lidstrom	53	Pierre Turgeon	+30

Bramkarze^[2]

W zestawieniu ujęto bramkarzy grających przez przynajmniej 1200 minut.

Obrony (w %)		GAA[3]		Shutouty		Zwycięstwa
Ed Belfour	.919	Brian Boucher	1.91	Roman Turek	7	Martin Brodeur	43
José Théodore	.926	Roman Turek	1.95	Martin Brodeur	6	Roman Turek	42
Dominik Hašek	.919	Ed Belfour	2.10	Chris Osgood	8	Olaf Kolzig	41
Brian Boucher	.918	José Théodore	2.10	Olaf Kolzig	5	Curtis Joseph	36
Olaf Kolzig	.917	John Vanbiesbrouck	2.20	Artūrs Irbe	5	Artūrs Irbe	34

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie play-off. Drużyna St. Louis Blues zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 114 punktów. Była to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełnili mistrzowie dywizji: Philadelphia Flyers, Washington Capitals, Toronto Maple Leafs, Dallas Stars i Colorado Avalanche.

Konferencja Wschodnia

1. Philadelphia Flyers – mistrz Dywizji Atlantyckiej i Konferencji Wschodniej, 105 punktów
2. Washington Capitals – mistrz Dywizji Południowo-wschodniej, 102 punkty
3. Toronto Maple Leafs – mistrz Dywizji Północno-wschodniej, 100 punktów
4. New Jersey Devils – 103 punkty
5. Florida Panthers – 98 punktów
6. Ottawa Senators – 95 punktów
7. Pittsburgh Penguins – 88 punktów
8. Buffalo Sabres – 85 punktów

Konferencja Zachodnia

1. St. Louis Blues – mistrz Dywizji Centralnej i Konferencji Zachodniej, 114 punktów
2. Dallas Stars – mistrz Dywizji Pacyficznej, 102 punkty
3. Colorado Avalanche – mistrz Dywizji Północno-zachodniej, 96 punktów
4. Detroit Red Wings – 108 punktów
5. Los Angeles Kings – 94 punkty
6. Phoenix Coyotes – 90 punktów
7. Edmonton Oilers – 88 punktów
8. San Jose Sharks – 87 punktów

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpoczęła się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, rozgrywana w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku St. Louis Blues) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty. W finale gospodarzem pierwszego meczu jest drużyna, która zdobyła większą liczbę punktów w sezonie zasadniczym.