NHL (2011/2012)

W dniach 24-25 czerwca 2011 roku w stolicy stanu Minnesota – Saint Paul w hali Xcel Energy Center^[6] odbył się czterdziesty dziewiąty w historii draft, w którym drużyny NHL mogą wybrać zawodników, którzy urodzili się pomiędzy 1 stycznia 1991 a 14 września 1993 roku^[7]. Z numerem pierwszym wybranym został Kanadyjczyk Ryan Nugent-Hopkins, pochodzący z klubu Red Deer Rebels, środkowy ten został wybrany przez drużynę Edmonton Oilers. Łącznie zostało wybranych 211 graczy z 11 państw: 82 z Kanady, 60 ze Stanów Zjednoczonych, Szwecji, Czech, Finlandii, Rosji, Słowacji, Niemiec, Norwegii, Szwajcarii, Danii.

W pierwszej trójce draftu znaleźli się również: szwedzki prawoskrzydłowy – Gabriel Landeskog, który przeszedł do Colorado Avalanche. Trzecim zawodnikiem draftu był Kanadyjczyk, środkowy – Jonathan Huberdeau, który przeszedł do Florida Panthers.

Cztery drużyny NHL rozegrały przed rozpoczęciem sezonu mecze w Europie z miejscowymi drużynami w ramach NHL Premiere Challenge. Cztery mecze, w czterech różnych państwach zagrała drużyna New York Rangers i wygrała 3 z nich, ulegając tylko szwajcarskiej drużynie EV Zug. Pozostałe trzy drużyny, Anaheim Ducks, Los Angeles Kings i Buffalo Sabres, zagrały po jednym meczu i wszystkie zwyciężyły^[2].

Data	Hala	Drużyna europejska	Drużyna NHL	Wynik
29 września	Tesla Arena, Praga	Sparta Praga	New York Rangers	0:2
30 września	Scandinavium, Göteborg	Frölunda HC	New York Rangers	2:4
2 października	Ondrej Nepela Arena, Bratysława	Slovan Bratysława	New York Rangers	1:4
3 października	Bossard Arena, Zug	EV Zug	New York Rangers	8:4
4 października	Hartwall Areena, Helsinki	Jokerit	Anaheim Ducks	3:4 d.
4 października	O2 World Hamburg, Hamburg	Hamburg Freezers	Los Angeles Kings	4:5
4 października	SAP Arena, Mannheim	Adler Mannheim	Buffalo Sabres	3:8

Cztery drużyny, które rozgrywały mecze towarzyskie w Europie, zagrały ze sobą 7 i 8 października w ramach NHL Premiere. Drużyny zmierzyły się w Szwecji, Finlandii oraz po raz pierwszy w Niemczech. Pierwszego dnia Anaheim podjęło Buffalo w Hartwall Arena w Helsinkach, a NY Rangers Los Angeles w Ericsson Globe w Sztokholmie. Następnego dnia mecze rozegrały NY Rangers z Anaheim w Sztokholmie oraz Buffalo z Los Angeles w O2 World w Berlinie^[2].

Data	Miejsce	Drużyna 1	Drużyna 2	Wynik
7 października	Helsinki	Anaheim Ducks	Buffalo Sabres	1:4
7 października	Sztokholm	Los Angeles Kings	New York Rangers	3:2
8 października	Sztokholm	Anaheim Ducks	New York Rangers	2:1
8 października	Berlin	Buffalo Sabres	Los Angeles Kings	4:2

2 stycznia 2012 roku odbyła się piąta edycja NHL Winter Classic. Mecz rozegrany został na stadionie Citizens Bank Park w Filadelfii. Gospodarze – Philadelphia Flyers podejmowali New York Rangers. Po raz pierwszy NHL Winter Classic odbyło się 2 stycznia, a nie jak to miało miejsce w poprzednich latach pierwszego. Dla drużyny z Filadelfii był to drugi taki mecz. Pierwszy zagrali w 2010 roku na Fenway Park w Bostonie przeciwko Boston Bruins i przegrali 2:1^[9]. W tej edycji również Flyers przegrali jedną bramką, ulegając drużynie z Nowego Jorku rezultatem 2:3^[10]. Nie zaplanowano jak w poprzednim sezonie meczu Heritage Classic^[11].

Weekend Gwiazd rozpoczął się 26 stycznia draftem w Casino du Lac-Leamy na przedmieściach miasta organizatora – Ottawy w Gatineau. Wyboru dokonywali: Szwed Daniel Alfredsson – przedstawiciel gospodarzy oraz Zdeno Chára – przedstawiciel zdobywcy Pucharu Stanleya. Po zwycięstwie w losowaniu pierwszego wyboru dokonał Chara, który wybrał Rosjanina Pawieła Daciuka^[12]. Dwa dni później odbył się w sobotę 28 stycznia odbył się konkurs umiejętności. W pierwszej części weekendu gwiazd zwyciężyła drużyna Alfredssona zwyciężając wynikiem 21:12^[13]. Podczas konkursu na najmocniejszy strzał Zdeno Chára poprawił dotychczasowy rekord NHL, również ustanowiony przez niego. Nowy rekord wynosi obecnie 175,1 km/h^[14]. W niedzielę 29 stycznia 2012 roku odbył się o godzinie 16:00 czasu miejscowego NHL All-Star Game – mecz gwiazd^[15]. Zwyciężyła w nim drużyna Cháry zwyciężając 12:9. Najbardziej wartościowym zawodnikiem meczu został wybrany Słowak – Marián Gáborík^[16].

Klasyfikacja końcowa^[17]

Konferencja Wschodnia Dywizja Atlantycka Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 New York Rangers 82 51 24 7 226-187 +39 109 2 Pittsburgh Penguins 82 51 25 6 282-221 +61 108 3 Philadelphia Flyers 82 47 26 9 264-232 +32 103 4 New Jersey Devils 82 48 28 6 228-209 +19 102 5 New York Islanders 82 34 37 11 203-255 -52 79 Dywizja Północno-wschodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Boston Bruins 82 49 29 4 269-202 +67 102 2 Ottawa Senators 82 41 31 10 249-240 +9 92 3 Buffalo Sabres 82 39 32 11 218-230 -12 89 4 Toronto Maple Leafs 82 35 37 10 231-264 -33 80 5 Montreal Canadiens 82 31 35 16 212-226 -14 78 Dywizja Południowo-zachodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Florida Panthers 82 38 26 18 203-227 -24 94 2 Washington Capitals 82 42 32 8 222-230 -7 92 3 Tampa Bay Lightning 82 38 36 8 235-281 -46 84 4 Winnipeg Jets 82 37 35 10 225-246 -21 84 5 Carolina Hurricanes 82 33 33 16 213-243 -30 82

Konferencja Zachodnia Dywizja Centralna Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 St. Louis Blues 82 49 22 11 210-165 +45 109 2 Nashville Predators 82 48 26 8 237-210 +27 104 3 Detroit Red Wings 82 48 28 8 248-203 +45 102 4 Chicago Blackhawks 82 45 26 11 248-238 +10 101 5 Columbus Blue Jackets 82 29 46 7 202-262 -60 65 Dywizja Północno-zachodnia Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Vancouver Canucks 82 51 22 9 249-198 +51 111 2 Calgary Flames 82 37 29 16 202-226 -24 90 3 Colorado Avalanche 82 41 35 6 208-220 -12 88 4 Minnesota Wild 82 35 36 11 177-226 -49 81 5 Edmonton Oilers 82 32 40 10 212-239 -27 74 Dywizja Pacyficzna Lp. Drużyna M Z P DK Br Bl Pkt 1 Phoenix Coyotes 82 42 27 13 216-204 +12 97 2 San Jose Sharks 82 43 29 10 228-210 +18 96 3 Los Angeles Kings 82 40 27 15 194-179 +15 95 4 Dallas Stars 82 42 35 5 211-222 -11 89 5 Anaheim Ducks 82 34 36 12 204-231 -27 80

Legenda: Lp. – miejsce, M – mecze, Z – zwycięstwa, P – porażki, DK – porażki po dogrywce lub rzutach karnych, Br – bramki, Bl – bilans bramkowy, Pkt – punkty     = mistrz dywizji,     = awans do playoff

Statystyki zaktualizowane po wszystkich 1230 meczach:^[18]

Zawodnicy z pola:

Gole		Asysty		Punkty		+/-
Steven Stamkos	60	Henrik Sedin	67	Jewgienij Małkin	109	Patrice Bergeron	+36
Jewgienij Małkin	50	Claude Giroux	65	Steven Stamkos	97	Tyler Seguin	+34
Marian Gaborik	41	Jewgienij Małkin	59	Claude Giroux	93	Zdeno Chára	+33
James Neal	40	Erik Karlsson	59	Jason Spezza	84	Chris Kelly	+33
Aleksandr Owieczkin	38	Joe Thornton	59	Ilja Kowalczuk	83	Brad Marchand	+31

Bramkarze:^[19][20]

Obrony (w %)		GAA[21]		Shutouty		Zwycięstwa
Brian Elliott	.940	Brian Elliott	1.56	Jonathan Quick	10	Pekka Rinne	43
Cory Schneider	.937	Jonathan Quick	1.95	Brian Elliott	9	Marc-Andre Fleury	42
Henrik Lundqvist	.930	Cory Schneider	1.96	Henrik Lundqvist	8	Henrik Lundqvist	39
Mike Smith	.930	Henrik Lundqvist	1.97	Mike Smith	8	Mike Smith	38
Jonathan Quick	.929	Jaroslav Halák	1.97	Jaroslav Halák	6	Jimmy Howard	35

Po zakończeniu sezonu zasadniczego 16 zespołów zapewniło sobie start w fazie playoff. Drużyna Vancouver Canucks zdobywca Presidents’ Trophy uzyskała najlepszy wynik w lidze zdobywając w 82 spotkaniach 111 punktów. Jest to najwyżej rozstawiona drużyna. Kolejne miejsce rozstawione uzupełniają mistrzowie dywizji: New York Rangers, Boston Bruins, Florida Panthers, St. Louis Blues oraz Phoenix Coyotes.

Konferencja Wschodnia

1. New York Rangers – mistrz dywizji atlantyckiej i konferencji wschodniej w sezonie zasadniczym oraz 109 punktów.
2. Boston Bruins – mistrz dywizji północno-wschodniej, 102 punkty
3. Florida Panthers – mistrz dywizji południowo-zachodniej, 94 punkty
4. Pittsburgh Penguins – 108 punktów (51 zwycięstw)
5. Philadelphia Flyers – 103 punktów (47 zwycięstw)
6. New Jersey Devils – 102 punkty (48 zwycięstw)
7. Washington Capitals – 92 punkty (42 zwycięstwa)
8. Ottawa Senators – 92 punkty (41 zwycięstw)

Po zakończeniu sezonu zasadniczego rozpocznie się walka o mistrzostwo ligi w fazie playoff, która rozgrywana będzie w czterech rundach. Drużyna, która zajęła wyższe miejsce w sezonie zasadniczym w nagrodę zostaje gospodarzem ewentualnego siódmego meczu. Z tym, że zdobywca Presidents’ Trophy (w tym wypadku Vancouver Canucks) zawsze jest gospodarzem siódmego meczu. Wszystkie cztery rundy rozgrywane są w formuje do czterech zwycięstw według schematu: 2-2-1-1-1, czyli wyżej rozstawiony rozgrywa mecze: 1 i 2 oraz ewentualnie 5 i 7 we własnej hali. Niżej rozstawiona drużyna rozgrywa mecze w swojej hali: trzeci, czwarty oraz ewentualnie szósty.