Benetton B195
![]() | |||
| Kategoria | |||
|---|---|---|---|
| Konstruktor | |||
| Projektant |
Ross Brawn | ||
| Dane techniczne | |||
| Nadwozie |
monocoque z włókna węglowego o strukturze plastra miodu | ||
| Zawieszenie przednie |
podwójne łączniki poprzeczne, wykonane z węgla | ||
| Zawieszenie tylne |
podwójne łączniki poprzeczne, wykonane z węgla | ||
| Silnik | |||
| Skrzynia biegów |
Benetton, półautomatyczna, 6 biegów + wsteczny | ||
| Paliwo | |||
| Opony | |||
| Historia | |||
| Debiut | |||
| Kierowcy | |||
| Używany | |||
| Mistrzostwa | |||
| Kierowców | |||
| Konstruktorów | |||
| Wyścigi | |||
| Wyścigi |
17 | ||
| Wygrane |
11 | ||
| Pole position |
4 | ||
| Najszybsze okrążenie |
8 | ||
| |||
Benetton B195 – samochód Formuły 1 zespołu Benetton, zaprojektowany przez Rossa Brawna i Rory’ego Byrne’a. Model ten ścigał się w sezonie 1995, a zespół Benetton zdołał nim wywalczyć mistrzostwo kierowców (Michael Schumacher) i mistrzostwo konstruktorów.
Model ten opierał się na poprzedniku - B194 – ale z uwagi na zastosowanie nowego silnika (Ford ECA Zetec-R zostały zastąpione przez takie, jak używane w Williamsie silniki Renault RS7) należało przeprojektować umieszczenie silnika, skrzyni biegów i tylne zawieszenie. Model B195 nie był tak stabilny jak konkurencyjny Williams FW17 i przez wielu ekspertów był postrzegany jako gorszy od samochodu Williamsa.
Samochód został zaprojektowany z myślą o nałożonych przez FIA ograniczeniach, obejmujących m.in. mniejsze skrzydła, lepszą ochronę w razie wypadku i zmniejszenie pojemności silnika z 3,5 do 3 litrów.
Pierwszy wyścig sezonu, o Grand Prix Brazylii, wygrał Schumacher, ale początkowo został zdyskwalifikowany za nieprawidłowości związane z paliwem. Zwycięstwo zostało jednak Niemcowi przywrócone, mimo to Benetton nie zdobył punktów do klasyfikacji konstruktorów. Podobnie jak w sezonie 1994, głównym rywalem Schumachera był Damon Hill; pomiędzy tymi kierowcami dochodziło do spięć i kilku niebezpiecznych incydentów, jak w wyścigach o Grand Prix Wielkiej Brytanii, Belgii, Włoch czy Pacyfiku. Ostatecznie Schumacher łatwo obronił tytuł, wygrywając 9 wyścigów. Zespołowy kolega Schumachera, Johnny Herbert, wygrał dwa wyścigi, a Benetton po raz pierwszy w historii zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1 w klasyfikacji konstruktorów.
Wyniki
| Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca lub mistrzostwo |
| Srebrny | 2. miejsce lub wicemistrzostwo |
| Brązowy | 3. miejsce lub II wicemistrzostwo |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu) |
| Czerwony | Nie zakwalifikował się (NZ) |
| Nie prekwalifikował się (NPK) | |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu) | |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Wykluczony (WYK/EX) | |
| Biały | Nie wystartował (NW) |
| Kontuzjowany (K/INJ) | |
| Wyścig odwołany (OD/C) | |
| Bez koloru | Został wycofany (WYC/WD) |
| Nie przybył (NP/DNA) | |
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP) | |
| Nie został zgłoszony (–) | |
| Pogrubienie | Start z pole position |
| Kursywa | Najszybsze okrążenie wyścigu |
| † | Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu. |
| * | Sezon w trakcie |
| 1/2/3 | Punktowana pozycja w sprincie |
| Lista systemów punktacji Formuły 1 | |
| Sezon | Zespół | Silnik | Opony | Kierowcy | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | Pkt. | Msc. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1995 | Benetton | Renault | G | BRA | ARG | SMR | ESP | MCO | CND | FRA | GBR | DEU | HUN | BEL | ITA | POR | EUR | PAC | JPN | AUS | 137 | 1 | |
| 1 | 3 | NU | 1 | 1 | 5 | 1 | NU | 1 | 11 | 1 | NU | 2 | 1 | 1 | 1 | NU | |||||||
| NU | 4 | 7 | 2 | 4 | NU | NU | 1 | 4 | 4 | 7 | 1 | 7 | 5 | 6 | 3 | NU |
Bibliografia
- Alan Henry: AUTOCOURSE 1995-96. Hazleton Publishing, 1995, s. 42-45. ISBN 1-874557-36-5.
