ITS-IVb

ITS-IVb

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Warsztaty Szybowcowe ZASPL
Konstruktor	Adam Nowotny, Franciszek Kotowski
Typ	szybowiec
Konstrukcja	drewniana
Załoga	2
Historia
Data oblotu	30 lipca 1935
Wycofanie ze służby	1939
Liczba egz.	1
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	20 m
Wydłużenie	16,5
Długość	8,42 m
Wysokość	1,4 m
Powierzchnia nośna	24,3 m²
Profil skrzydła	Bobek 6 (Gö 655)
Masa
Własna	255 kg
Użyteczna	177 kg
Startowa	432 kg
Osiągi
Prędkość minimalna	48 km/h
Prędkość ekonomiczna	63 km/h
Prędkość optymalna	73 km/h
Doskonałość maks.	22,5 przy 73 km/h
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

ITS-IVb – polski dwumiejscowy szybowiec doświadczalny opracowany w Instytucie Techniki Szybownictwa w latach trzydziestych XX wieku.

Inżynier Adam Nowotny, kierownik techniczny Instytutu Techniki Szybownictwa, w 1934 roku przystąpił do opracowania projektu dwumiejscowego szybowca przeznaczonego do lotów pomiarowych i nauki pilotażu bez widoczności oraz do lotów wyczynowych^[1]. Po jego śmierci dokończeniem projektu zajął się inż. Franciszek Kotowski, który kontynuował prace. Opracowany projekt otrzymał oznaczenie ITS-IVb^[2]. Z uwagi na przewidywane użycie szybowca do badań obciążeń konstrukcji zrezygnowano z podparcia skrzydła zastrzałami, zostały zastąpione taśmami podtrzymującymi i nośnymi^[1].

Prototyp został zbudowany w Warsztatach Szybowcowych ZASPL w 1935 roku, otrzymał numer fabryczny 158 i rejestracyjny SP-257^[3]. Szybowiec został oblatany przez Franciszka Kotowskiego 30 lipca 1935 roku na lotnisku w Skniłowie^[1]. Oblot nastąpił na holu za samolotem RWD-8, szybowiec wykazał się dobrymi właściwościami lotnymi, ale wymagał zmian konstrukcyjnych lotek i ich wyważenia^[3].

ITS-IVb był prezentowany podczas III Krajowych Zawodów Szybowcowych, które odbyły się we wrześniu i październiku 1935 roku w Ustjanowej^[4]. Szybowiec początkowo był użytkowany na lądowisku w Bezmiechowej, gdzie wykonywał na nim loty Piotr Mynarski^[2]. W trakcie eksploatacji stwierdzono, że szybowiec nie spełnia przyjętych założeń i jest nieprzydatny do lotów pomiarowych, wyczynowych i treningowych. Został przekazany do szkoły szybowcowej w Ustjanowej, gdzie był eksploatowany do wybuchu II wojny światowej^[3]. Dalsze losy tej konstrukcji nie są znane.

Dwumiejscowy szybowiec doświadczalny w układzie górnopłatu.

Kadłub o konstrukcji półskorupowej o przekroju owalnym, kryty sklejką. Statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Z przodu kadłuba był zamontowany hak do startów z lin gumowych i lotów na holu. Kabina załogi zamknięta z miejscami w układzie tandem, pilot zajmował pierwsze miejsce a obserwator drugie. Wejście do kabiny obserwatora przez drzwi w lewej części kadłuba, była ona wyposażona też w składany stolik i dwa okna po bokach kadłuba^[1]. Obie kabiny wyposażone w komplet przyrządów sterowniczych, ale tablica przyrządów była tylko w kabinie pilota. Za kabiną obserwatora znajdowała się dodatkowa przestrzeń o kubaturze 0,75 m³ na przyrządy pomiarowe^[2]. Nad kadłubem był umieszczony kozioł zbudowany z trzech rur stalowych^[3].

Płat dwudzielny, jednodźwigarowy z dźwigarkiem pomocniczym, o obrysie prostokątno-trapezowym. Zastosowano profil Bobek 6 (Gö 655)^[2] konstrukcji inż. Augusta Bobka-Zdaniewskiego. Usztywniony dwoma taśmami nośnymi biegnącymi do kadłuba i jedną podtrzymującą biegnącą do kozła nad kadłubem^[1], które spełniały tolę tonsometrów^[5]. W miejscu mocowania taśm dźwigar główny został wzmocniony poprzez dodanie dodatkowych dźwigarów. Powierzchnia płata do dźwigara kryta sklejką, dalej płótnem^[3]. Wyposażony w lotki szczelinowe o wychyleniu 12° w dół i 32° w górę^[1].

Usterzenie poziome niedzielone. Stateczniki kryte sklejką, powierzchnie sterowe płótnem^[3]. Napęd sterów linkowy^[1].

Podwozie jednotorowe z amortyzowaną drewnianą płozą podkadłubową i stalową płozą ogonową^[3].