WJ-3

WJ-3

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Koło Szybowcowe LOPP Stołpce
Konstruktor	Wiktor Jaworski
Typ	szybowiec
Konstrukcja	drewniana
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1936
Lata produkcji	1935
Wycofanie ze służby	1936
Liczba egz.	1
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	8,2 m
Wydłużenie	6,56
Długość	5 m
Wysokość	1,62 m
Powierzchnia nośna	10,2 m²
Masa
Własna	65 kg
Użyteczna	78 kg
Startowa	143 kg
Osiągi
Prędkość minimalna	48 km/h
Prędkość ekonomiczna	53 km/h
Prędkość optymalna	58 km/h
Prędkość min. opadania	1,2 m/s (przy 53 km/h)
Doskonałość maks.	11,5 (przy 58 km/h)
Dane operacyjne
Użytkownicy
Polska

WJ-3 – polski amatorski szybowiec szkolny skonstruowany w dwudziestoleciu międzywojennym.

Wiktor Jaworski, student Politechniki Warszawskiej^[1], postanowił opracować tani szybowiec szkolny przeznaczony do szkolenia początkowego, który miał się charakteryzować niskimi kosztami produkcji i eksploatacji oraz prostotą obsługi. Założenia te chciał osiągnąć poprzez maksymalne uproszczenie konstrukcji^[2]. Dlatego też w konstrukcji zastosowano okucia z tłoczonej blachy, żebra w konstrukcji skrzydła miały jedną wielkość, wymiana uszkodzonych elementów była możliwa bez rozmontowywania szybowca. Elementy drewniane budowano z listew sosnowych jednakowej grubości i tylko w trzech szerokościach (5, 13 i 30 mm)^[3].

Na podstawie projektu Wiktora Jaworskiego w warsztatach Koła Szybowcowego LOPP w Stołpcach w 1935 roku zbudowano szybowiec, który otrzymał oznaczenie WJ-3. Został on oblatany przez konstruktora na szybowisku w Stołpcach na początku 1936 roku^[4] i wykazał się dobrymi własnościami lotnymi. Spełniony też został wymóg niskiego kosztu – budowa szybowca kosztowała 600–700 zł. Za szczególną zaletę uznano niską masę szybowca, która pozwalała 3 osobom przenosić szybowiec z miejsca lądowania na miejsce startu^[2].

Konstrukcja nie wzbudziła zainteresowania wytwórni lotniczych, które produkowały własne, sprawdzone konstrukcje. Istniejący egzemplarz służył wyłącznie do lotów doświadczalnych^[3].

Jednomiejscowy szybowiec szkolny w układzie zastrzałowego górnopłatu^[2][3][4].

Kadłub o konstrukcji kratownicowej, wzmocniony metalowymi odciągami. Statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Fotel pilota z możliwością regulacji położenia.

Skrzydło prostokątne, niedzielone, jednodźwigarowe, wyposażone w lotki. Zastrzały drewniane. W całości wykonane z drewna sosnowego i olchowego, kryte impregnowanym płótnem.

Usterzenie klasyczne, krzyżowe. Ster wysokości niedzielony, podparty drewnianymi zastrzałami. Wszystkie powierzchnie sterowe konstrukcji drewnianej, kryte płótnem.

Podwozie jednotorowe, złożone z drewnianej płozy okutej blachą i płozy ogonowej.