Przebieg kariery
W międzynarodowych zawodach zadebiutował 30 grudnia 1972 w Oberstdorfie podczas konkursu FIS, kiedy zajął 21. miejsce. 1 stycznia 1973 w Garmisch-Partenkirchen był piąty. 30 grudnia 1975 w Oberstdorfie zajął drugie miejsce bezpośrednio za Tonim Innauerem, 1 stycznia 1976 w Ga-Pa był trzeci, 4 stycznia w Innsbrucku wygrał, a 6 stycznia w Bischofshofen był szósty. Dzięki temu wygrał cały 24. Turniej Czterech Skoczni. W 1976 na zimowych igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku zdobył srebrny medal na normalnym obiekcie, ulegając jedynie swemu rodakowi i klubowemu koledze Hansowi-Georgowi Aschenbachowi. Na tych samych igrzyskach był czwarty na dużej skoczni, przegrywając walkę o brązowy medal z innym reprezentantem NRD – Henrym Glaßem o zaledwie 0,1 punktu. W sezonie 1976/1977 ponownie wygrał Turniej Czterech Skoczni[2].
Wziął także udział w mistrzostwach świata w Lahti w 1978, gdzie zajmował ósme miejsca w obu konkursach indywidualnych, a w nieoficjalnym konkursie drużynowym wraz z kolegami z reprezentacji zwyciężył. W sezonie 1978/1979 zajął trzecie miejsce w 27. Turnieju Czterech Skoczni zajmując 2. miejsce w Oberstdorfie, 9. miejsce Partenkirchen, 3. miejsce w Innsbrucku i 8. miejsce w Bischofshofen. W Pucharze Świata jedyne zwycięstwo odniósł 30 grudnia 1979 w Oberstdorfie. Ostatni raz na międzynarodowych zawodach wystartował 17 lutego 1980 podczas igrzysk w Lake Placid, gdzie zajął 20. miejsce na normalnej skoczni[2]
Od 1998 do 2007 był trenerem reprezentacji Korei Południowej w skokach narciarskich. Jego podopieczni nie osiągnęli znaczących sukcesów poza pojedynczymi miejscami na podium w Pucharze Kontynentalnym. Od 2007 do 2010 trenował reprezentację Stanów Zjednoczonych, a w sezonie 2010/2011 trenował reprezentację Holandii[3]. Od 2011 do 2014 był trenerem reprezentacji Chin[4]. Od 2017 do 2018 ponownie był trenerem reprezentacji Korei Południowej.
| Miejsce |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Konkurs |
Wynik |
Strata |
Zwycięzca |
| 8. |
18 lutego |
1978 |
Lahti |
Skocznia normalna indywidualnie |
242,4 pkt |
10,8 pkt |
Matthias Buse |
1. |
22 lutego |
1978 |
Lahti |
Skocznia normalna drużynowo[5] |
443,8 pkt |
– |
| 8. |
26 lutego |
1978 |
Lahti |
Skocznia duża indywidualnie |
238,9 pkt |
17,7 pkt |
Tapio Räisänen |
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
| Lp. |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Punkt K |
Skok 1 |
Skok 2 |
Nota |
| 1. |
30 grudnia |
1979 |
Oberstdorf |
K-115 |
111,0 m |
107,0 m |
248,2 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
| Lp. |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Punkt K |
Skok 1 |
Skok 2 |
Nota |
Lok. |
Strata |
Zwycięzca |
| 1. |
30 grudnia |
1979 |
Oberstdorf |
K-115 |
111,0 m |
107,0 m |
248,2 pkt |
1. |
– |
Bibliografia
| Złoty medal |
|
|---|
| Srebrny medal |
|
|---|
| Brązowy medal |
|
|---|


| 1953–1960 |
|
|---|
| 1961–1970 |
|
|---|
| 1971–1980 |
|
|---|
| 1981–1990 |
|
|---|
| 1991–2000 |
|
|---|
| 2001–2010 |
|
|---|
| 2011–2020 |
|
|---|
| 2021–2030 |
|
|---|
| Indywidualnie |
|
|---|
Skocznia duża indywidualnie |
|
|---|
Skocznia normalna indywidualnie |
|
|---|
| Drużynowo |
- 1967: SC Dynamo Klingenthal (Karwofsky, M. Queck, Rölz, Stöhr)
- 1968: SC Motor Zella-Mehlis (Kührt, Lesser, H. Queck, Schmidt)
- 1969: SC Motor Zella-Mehlis (Lesser, H. Schmidt, R. Schmidt, Tonhauser)
- 1970: SC Motor Zella-Mehlis
- 1971: ?
- 1972: ?
- 1973: ?
- 1974: ?
- 1975: ASK Vorwärts Oberhof (Weber, Danneberg, D. Aschenbach, H.-G. Aschenbach)
- 1976: ASK Vorwärts Oberhof (D. Aschenbach, H.-G. Aschenbach, Danneberg, Weber)
- 1977: ?
- 1978: ?
- 1979: ?
- 1980: ?
- 1981: ?
- 1982: ?
- 1983: ?
- 1984: ?
- 1985: ?
- 1986: SC Dynamo Klingenthal (Deckert, Freitag, Ostwald, Warg)
- 1987: SC Dynamo Klingenthal (Deckert, Hunger, Kummerlöw, Ostwald)
- 1988
- 1989: SC Traktor Oberwiesenthal (Findeisen, Kraus, J. Weißflog, Züchner)
|
|---|