Lyncar

Lyncar – brytyjski zespół i konstruktor Formuły 1, założony przez Martina Slatera i funkcjonujący w latach 1971–1975.

Martin Slater budował i ścigał się własnymi samochodami w Formule Junior, a później był projektantem w Loli, Brabhamie i Marchu. W 1971 roku zdecydował się zbudować samochód dla Formuły Atlantic. Oznaczył go Lyncar 001, a później zbudował kilka kolejnych modeli. Lyncar 005 odniósł duże sukcesy z Johnem Nicholsonem. Ten nowozelandzki mechanik McLarena i amatorski kierowca wyścigowy zaczął ścigać się Brabhamem BT18, a w latach 1973–1974 w Marchu dwukrotnie zdobył mistrzostwo Formuły Atlantic. Obok jazdy przygotowywał w McLarenie silniki Cosworth. W 1974 roku udało mu się przekonać Martina Slatera, by wybudował dla niego samochód, którym wziąłby udział w Formule 1.

Lyncarem 006, wyposażonym w standardowy silnik Cosworth DFV, Nicholson był niesklasyfikowany w Race of Champions i zajął szóste miejsce w International Trophy. W Formule 1 miał zadebiutować w Grand Prix Belgii 1974, ale do tego nie doszło. Zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii, ale w kwalifikacjach zajął 31 miejsce (na 35 uczestników) i nie zakwalifikował się do wyścigu.

W następnym roku również wziął udział w Grand Prix Wielkiej Brytanii. Tym razem zakwalifikował się na 26 pozycji i wziął udział w wyścigu. Nicholson na 52 okrążeniu wziął udział w zbiorowym karambolu i wycofał się z wyścigu, ale został sklasyfikowany na 17 miejscu. Było to ostatnie Grand Prix Lyncara w Formule 1.

Lyncar 006 został później sprzedany Emilio de Villocie, który bez powodzenia ścigał się nim w serii Aurora F1.

• Lyncar. chicanef1.com. [dostęp 2011-10-02]. (ang.).
• CONSTRUCTORS: LYNCAR. grandprix.com. [dostęp 2011-10-02]. (ang.).