Macchi M.9

Macchi M.9

Macchi M.9 w służbie argentyńskiego lotnictwa morskiego
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Producent	Aeronautica Nieuport Macchi w Varese
Typ	rozpoznawcza łódź latająca
Konstrukcja	dwupłat o konstrukcji mieszanej
Załoga	2 (pilot, obserwator)
Historia
Data oblotu	1918
Lata produkcji	1919 – ?
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy FIAT A-12bis
Moc	300 KM (221 kW)
Wymiary
Rozpiętość	15,45 m
Długość	9,50 m
Wysokość	3,15 m
Powierzchnia nośna	48,50 m²
Masa
Własna	1250 kg
Startowa	1800 kg
Osiągi
Prędkość maks.	187 km/h
Prędkość wznoszenia	4,5 m/s
Pułap	3600 m
Zasięg	450 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy Lewis kal. 7,69 mm (ruchomy, na obrotnicy z przodu kadłuba) 4 bomby po 12,5 kg każda umieszczone pod płatem dolnym
Użytkownicy
Włochy, Argentyna, Brazylia, Polska, Szwajcaria (wersja cywilna – M 9bis)

Macchi M.9 – włoska rozpoznawcza łódź latająca. Zaprojektowana i zbudowana w 1918 roku we włoskiej wytwórni lotniczej Aeronautica Nieuport Macchi w Varese.

Rozpoznawcza łódź latająca Macchi M.9 została zbudowana w drugiej połowie 1918 roku we włoskiej wytwórni lotniczej Aeronautica Nieuport Macchi, opierając się na wcześniejszych doświadczeniach budowanych w tej wytwórni jednomiejscowych myśliwskich łodziach latających Macchi M.5 i Macchi M.7 produkowanych w latach 1916–1918.

Również samolot Macchi M.9 był wyróżniającą się konstrukcją. Rozpoznawcza łódź latająca Macchi M.9 od 1919 roku produkowana była dla włoskiej marynarki wojennej.

Latem 1921 roku Polska Misja Wojskowa zakupiła we Włoszech 7 rozpoznawczych łodzi latających Macchi M.9 dla Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku. Koszt transakcji wyniósł 64 000 dolarów^[1]. Łodzie te załadowane w skrzyniach dostarczono do Gdańska na włoskim statku „Rosa Alba” w drugiej połowie lipca 1921 roku i wyładowano na wybrzeżu Westerplatte. Stamtąd 7 sierpnia przewieziono je do Pucka.

W 1921 roku zmontowano jeden samolot, którego montaż nadzorował pilot włoski Ado Figieris, który później dokonał jego oblotu oraz przeprowadził z polskimi pilotami loty zapoznawcze tego samolotu.

Z powodu reorganizacji lotnictwa morskiego wstrzymano montaż dalszych samolotów. Po utworzeniu w marcu 1923 roku Morskiego Dywizjonu Lotniczego zlecono Centralnym Warsztatom Lotniczym (CWL) w Warszawie remont i montaż pozostałych łodzi M.9. W połowie 1923 roku zmontowano 5 egzemplarzy i dopuszczono je do lotów, po oblataniu przez Adolfa Stempkowskiego^[2]. 6 października 1923 roku podczas lotu nad Zatoką Pucką kadłub jednego z samolotów przełamał się na pół i spadł do morza. W wyniku tej katastrofy zginęła załoga samolotu kpt. obs. Wiktor Karczewski i por. pil. Ludwik Patalas. W związku z tą katastrofą łodzie latające Macchi M.9 ponownie skierowano do CWL w Warszawie w celu sprawdzenia oraz wzmocnienia kadłubów^[3].

Na wiosnę 1925 roku samoloty wróciły do służby z zaleceniem unikania gwałtownych ewolucji i głębokich zakrętów. Otrzymały one numery od 21 do 28. W 1926 roku wycofano je z eksploatacji.

Samolot Macchi M.9 był dwumiejscową rozpoznawczą łodzią latającą, dwupłatem o konstrukcji mieszanej. Napęd: 1 silnik rzędowy FIAT A-12bis o mocy 300 KM (221 kW), śmigło pchające dwułopatowe drewniane.

Łódź latająca Macchi M.9 była samolotem w układzie dwupłata napędzanego silnikiem rzędowym chłodzonym cieczą. Kadłub o konstrukcji kratownicowej drewnianej miał w całości pokrycie ze sklejki. Kształt spodu kadłuba był łodziowy płaskodenny, o ujemnym dwuskosie tworzącym wklęśnięcie, co zapobiegało tworzeniu się silnych rozbryzgów podczas startu i wodowania. W górnej części kadłuba z przodu tuż przed kabiną, znajdowało się wyprofilowane miejsce dla obrotnicy ruchomego karabinu maszynowego zakryte okrągłą płytą. Odkryta kabina załogi wyposażona była w dwa rozmieszczone obok siebie fotele – pilota i obserwatora. Kabina miała z przodu wiatrochrony oddzielnie dla pilota i obserwatora. Za kabiną załogi do środkowej części kadłuba zamocowany był płat dolny. Nad nim znajdował się płat górny połączony z nim skośnymi słupkami metalowymi. Oba płaty o lekkim kącie skosu usztywniono między sobą cięgnami stalowymi. Płaty o konstrukcji dwudźwigarowej, drewnianej kryte były płótnem. Lotki umieszczono na górnym płacie. Pod skrzydłami dolnego płata zamontowano ustateczniające pływaki boczne. Wewnątrz komory płatów, w środkowej części pod płatem górnym, umocowano silnik rzędowy ze śmigłem pchającym. Na końcu kadłuba znajdowało się usterzenie klasyczne, drewniane o pokryciu płóciennym.

• Andrzej Celarek: Morski Dywizjon Lotniczy : wspomnienia lotników. Gdańsk: Wydawnictwo Oskar, 2013. ISBN 978-83-63709-42-6. OCLC 864859980.
• Mariusz Konarski, Andrzej Olejko: Polskie lotnictwo morskie 1920-56. Warszawa: AJ-Press, 1998. ISBN 83-7237-000-1. OCLC 1089397825.
• Andrzej Morgała: Polskie samoloty wojskowe 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1972, s. 384-386.
• Andrzej Morgała: Samoloty w polskim lotnictwie morskim. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1985, s. 123-124. ISBN 83-206-0478-8.
• Ryszard Kaczkowski. Nieuport Macchi M-9. „Skrzydlata Polska”. 38/1971, 19 września 1971. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.