Elf-D
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1979 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
silnik spalinowy |
| Moc |
68 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
5,86 m |
| Długość |
5,4 m |
| Powierzchnia nośna |
6,16 m² |
| Masa | |
| Startowa |
360 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
195 km/h |
| Prędkość minimalna |
80 km/h |
| Zasięg |
120 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
 ZSRR | |
Elf-D (ros. Эльф-Д) – radziecki lekki bezzałogowy samolot opracowany przez Moskiewski Instytut Lotniczy.
Historia
Moskiewski Instytut Lotniczy opracował w 1976 r. wielozadaniowy samolot bezzałogowy, który otrzymał nazwę Elf-D. Oblotu dokonano jesienią 1979 r. w Tuszyno. W 1980 r. opracowano stanowisko kontroli naziemnej, które miało formę przypominającą kokpit samolotu. Pilot dysponował obrazem telewizyjnym przesyłanym z pokładu drona w czasie rzeczywistym, kierował jego lotem za pomocą ruchów pedałów i drążka. Stanowisko naziemne i dron przeszły pomyślnie testy państwowe[1].
W 1982 r. Elf-D został zaprezentowany publicznie na wystawie Naukowo-Techniczna Twórczość Młodzieży NTTM-82 (ros. Научно-техническое творчество молодежи), gdzie został nagrodzony złotym medalem. Kilka rozwiązań zastosowanych w jego budowie zostało opatentowane[2].
Konstrukcja
Lekki samolot bezzałogowy o konstrukcji metalowej w układzie dolnopłata. Podwozie stałe, trójpunktowe z kółkiem przednim. Silnik czterocylindrowy, dwusuwowy, chłodzony powietrzem „Nelson” o mocy 68 KM, napędzający dwułopatowe śmigło pchające. W przedniej części kadłuba umieszczono wyposażenie radarowe[3].
Przypisy
- ↑ Эльф-Д. Уголок неба. [dostęp 2023-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-27)]. (ros.).
- ↑ Многоцелевой БПЛА «Эльф-Д». Авиару.рф. [dostęp 2023-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-26)]. (ros.).
- ↑ ЭЛЬФ-Д. Avia.pro. [dostęp 2023-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-26)]. (ros.).
.svg.png)
