Tu-243 Riejs-D
_RP1091.jpg) | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
lipiec 1987 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × silnik turboodrzutowy Izotow TRZ-117A |
| Ciąg |
6,28 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
2,25 m |
| Długość |
8,29 m |
| Wysokość |
1,57 m |
| Powierzchnia nośna |
2,9 m² |
| Masa | |
| Użyteczna |
1400 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
960 km/h |
| Prędkość przelotowa |
850–940 km/h |
| Pułap |
5000 m |
| Zasięg |
360 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Rosja | |
Tu-243 Rejs-D (ros. Ту-243 «Рейс-Д») – radziecki taktyczny dron rozpoznawczy opracowany na potrzeby Armii Radzieckiej, obecnie znajduje się na wyposażeniu Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej.
Historia
Dron został opracowany jako rozwinięcie Tu-143 Rejs. Prace projektowe ruszyły po rozporządzeniu Rady Ministrów ZSRR wydanym 6 marca 1981 r., które nakazało zmodernizowanie Tu-143. Tu-243 Riejs-D miał pozwalać na rozpoznanie obszarów koncentracji wojsk nieprzyjaciela, rozpoznanie obiektów inżynieryjno-technicznych, rozpoznanie obszarów dotkniętych klęskami żywiołowymi i ekologicznymi, określenie lokalizacji i zasięgu pożarów lasów oraz wykrywanie awarii rurociągów gazowych i naftowych. Jego wyposażenie miało pozwalać na prowadzenie działań niezależnie od pory dnia i warunków atmosferycznych[1].
Konstruktorzy zdecydowali się na pozostawienie dotychczasowego układu konstrukcyjnego Tu-143, ale cały wysiłek inżynierów skierowano na znacznie unowocześnienie wyposażenia przenoszonego przez dron. Poza kamerą lotniczą PA-402 zainstalowano w nim wyposażenie telewizyjne Aist-M oraz system termowizyjny Zima-M. Dane z urządzeń rejestrujących są przesyłane za pomocą łącza radiowego Trassa-M, ponadto są zapisywane na dyskach wewnętrznych. W Tu-243 zastosowano nowy system nawigacyjno-lotniczy NPK-243[2]. W nowym dronie możliwe jest zastosowanie aparatury rozpoznania radiacyjnego typu Sigma-R[3]. Dla ułatwienia odnalezienia drona po wylądowaniu zamontowano na nim radiolatarnię Znacznik[4]. Wprowadzone zmiany pozwoliły na znaczne zwiększenie powierzchni badanego terytorium w jednym locie przy jednoczesnej poprawie jakości otrzymywanych informacji. Zmianie uległ też silnik startowy na paliwo stałe, został zastąpiony nowym, mocniejszym i lżejszym RDDT-243DT. Ponadto zmodyfikowano infrastrukturę naziemną obejmującą mobilne urządzenia startowe i stanowiska techniczne, co znacznie poprawiło charakterystykę operacyjną systemu[5].
Prototyp Tu-243 został oblatany w lipcu 1987 roku. Oficjalnie został przyjęty na uzbrojenie armii rosyjskiej w 1999 roku, a jego seryjną produkcją zajęły się zakłady lotnicze w Kumiertau[6].
Przypisy
- ↑ Разведывательный БПЛА Ту-243. Большая военная энциклопедия. [dostęp 2023-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-10)]. (ros.).
- ↑ Отечественная беспилотная авиация (Часть 2). Военное обозрение. [dostęp 2023-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-10)]. (ros.).
- ↑ Ту-243 Рейс-Д. Drone catalog. [dostęp 2023-04-10]. (ros.).
- ↑ ТУ-243 «РЕЙС-Д». ooobskspetsavia.ru. [dostęp 2023-04-10]. (ros.).
- ↑ Ту-243 Рейс-Д. Уголок неба. [dostęp 2023-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-10)]. (ros.).
- ↑ Тактический БПЛА-разведчик Ту-243 «Рейс-Д». Авиару.рф. [dostęp 2023-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-04-10)]. (ros.).
.svg.png)
