111 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

111 Dywizja Strzelecka

111-я стрелковая дивизия

Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	1940, 1942
Rozformowanie	1942, 1946
Tradycje
Rodowód	29 Zapasowa Brygada Strzelecka
Dowódcy
Pierwszy	Iwan M. Iwanow
Ostatni	Siergiej Roginski
Działania zbrojne
II wojna światowa obrona Leningradu
Organizacja
Dyslokacja	Wołogda
Rodzaj sił zbrojnych	Armia Czerwona
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	48 Korpus Strzelecki

111 Dywizja Strzelecka (ros. 111-я стрелковая дивизия) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwionej.

Sformowana 16 czerwca 1940 na bazie 29 Zapasowej Brygady Strzeleckiej Archangielskim Okręgu Wojskowym. Po stratach doznanych w czasie ataku wojsk niemieckich na Związek Radziecki i walkach w obronie Leningradu została rozformowana. Rozformowana została 17 marca 1942.

Drugie formowanie nastapiło w 16 lipca 1942. Razem z 116 Dywizją Strzelecką i 213 Dywizją Strzelecką wchodziła w skład 48 Korpusu Strzeleckiego^[1]. W czasie walk na ziemiach polskich 111 DS dowodził płk Jurij Sokołow. Dywizja uczestniczyła m.in. w ofensywie Armii Czerwonej rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, biorąc udział w przełamaniu niemieckich fortyfikacji Stellung a2^[1].

• Iwan M. Iwanow
• Siergiej Roginski
• gen. mjr Jurij Sokołow^[2]

• 399 pułk strzelecki
• 468 pułk strzelecki
• 532 pułk strzelecki
• 286 pułk artylerii lekkiej
• 561 pułk artylerii haubic (do 01.10.1941)

• Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
• Rafał Podsiadło: Niemieckie fortyfikacje Stellung a2 i ich przełamanie w styczniu 1945 r. Na linii Raby, Szreniawy i Pilicy. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-7339-136-9.

• RKKA. [dostęp 2011-01-01]. (ros.).