Alfabet francuski

We francuskim używa się 5 różnych znaków diakrytycznych, mianowicie: akcent ostry (fr. accent aigu), akcent przeciągły (fr. accent circonflexe), cedylla (fr. cédille), grawis (fr. accent grave) i diereza (fr. tréma), które razem stwarzają 14 liter diakrytycznych. Najczęściej modyfikują one samogłoski, iż jedynie w przypadku ⟨ç⟩ modyfikowana jest spółgłoska, tymczasem aż 6 samogłosek może być opatrzonych znakami diakrytycznymi, czyli ⟨a,e,i,o,u,y⟩.

• Akcent ostry: Zamienia ⟨e⟩ w /e/.
• Gravis: Zamienia ⟨e⟩ w /ɛ/. Używany wraz z ⟨a,u⟩, rozróżnia homonimy
• Akcent przeciągły: Najczęściej jest odniesieniem językowym do łaciny, wskazującym, że po akcentowanej samogłosce występowała kiedyś jedna lub więcej obecnie nie wymawianych liter. Również zmienia wymowę ⟨a,e,o⟩ na /ɑ, ɛ, o/, i odróżnia homonimy.
• Diereza: Nakazuje samodzielną wymowę samogłoski, zamiast wymowy dwuznaku.
• Cedylla: Zamienia ⟨c⟩ na /s/, w sytuacjach gdzie powinno być wymawiane /k/.

We francuskim istnieją dwie ligatury:

• e w a (fr. e dans l'a) Ææ (np. tænia, æquo)
• e w o (fr. e dans l'o) Œœ (np. œil, fœtus, bœuf)

⟨Æ⟩ jest dosyć rzadkie, występuje w miejsce łacińskiego dwuznaku ⟨ae⟩, i greckiego ⟨ai⟩, reprezentuje /e/^[1].⟨Œ⟩ to obowiązkowe skrócenie ⟨oe⟩ w niektórych słowach. Większość z nich to rodzime słowa francuskie z wymową /œ/ lub /ø/ , np. cœur („serce”) /kœʁ/, nœud („węzeł”) /nø/, sœur („siostra”) /sœʁ/, œuf („jajko”) /œf/, vœu („ślub”) /vø/. Najczęściej pojawia się jako ⟨œu⟩. W wyrazach pochodzenia greckiego, dawniej bywał wymawiany jako /e/ lecz współcześnie wymowa ta zanika na rzecz /œ,ø/.