Blohm & Voss Bv 40

Blohm & Voss BV 40

Model szybowca B&V 40
Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Blohm & Voss
Typ	szybowiec myśliwski
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcja mieszanej
Załoga	1
Historia
Data oblotu	1944
Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość	7,90 m
Długość	5,70 m
Wysokość	1,63 m
Powierzchnia nośna	8,70 m²
Masa
Własna	835 kg
Startowa	950 kg
Osiągi
Prędkość maks.	900 km/h
Prędkość minimalna	125 km/h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 działka MK 108 kal. 30 mm
Użytkownicy
Niemcy

Blohm & Voss BV 40 – niemiecki szybowiec myśliwski z okresu II wojny światowej.

W 1943 roku w związku z nasileniem nalotów alianckich na Niemcy, powstała koncepcja budowy szybowca myśliwskiego, który mógłby atakować formację bombowców w locie ślizgowym po wcześniejszym wyholowaniu go ponad taką formację przez samolot myśliwski.

Projekt takiego szybowca, oznaczonego BV 40 powstał w wytwórni Blohm & Voss. Była to konstrukcja nieskomplikowana od strony technicznej, zaprojektowana z zastosowaniem jak najmniejszej ilości materiałów strategicznych (drewno oraz stal do osłony kabiny pilota) w taki sposób, by produkcja mogła zostać podjęta przez przeszkolonych robotników w krótkim czasie. Zaletą BV 40 miała być również prostota pilotażu, pozwalająca na podjęcie walki przez pilotów przeszkolonych jedynie na szybowcach.

Pierwszy prototyp tego BV 40 oblatano w maju 1944 roku i był holowany przez samolot Messerschmitt Bf 109G.

W trakcie prób szybowiec BV 40 osiągał w locie ślizgowym prędkość 900 km/h, a w locie poziomym 555 km/h. Dla celów badawczych zbudowano 19 prototypów, różniących się między sobą niewielkimi zmianami, lecz ostatecznie szybowiec nie wyszedł poza stadium prób i do produkcji seryjnej nie doszło. Projekt został przerwany jesienią 1944 r.

Szybowce Blohm & Voss BV 40 nie były używane w jednostkach liniowych, a jedynie do prób i badań.

Szybowiec Blohm & Voss BV 40 był niewielkim górnopłatem o konstrukcji mieszanej. Kadłub w przedniej części mieścił kabinę pilota chronioną płytą za szkła pancernego o grubości 120 mm i stalowymi płytami: przednią o grubości 20 mm, bocznymi grubymi na 8 mm, a dennymi - 5 mm. Nogi pilota chronił pancerz grubości 8 mm. Pilot sterował szybowcem w pozycji leżącej. Centralna część kadłuba o ramie z walcowanych wręg metalowych przechodziła w drewniany ogon^[1].

Podwozie klasyczne dwukołowe, odrzucane po starcie. Lądowanie odbywało się na przedniej centralnej płozie i tylnej na końcu kadłuba.

Szybowiec posiadał uzbrojenie w postaci dwóch działek lotniczych MK 108 kal. 30 mm z zapasem 35 pocisków na każde działko^[1].

• TadeuszT. Królikiewicz TadeuszT., Szybowce transportowe, Warszawa: MON, 1985, ISBN 83-11-07162-4, OCLC 750576901 . Brak numerów stron w książce