Junkers W 34

Junkers W 34
(dane dla wersji hi^[1])
	Dane podstawowe
Państwo	Rzesza Niemiecka
Producent	Junkers
Typ	jednosilnikowy samolot pasażersko-transportowy
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji metalowej, kabina zakryta, podwozie stałe
Załoga	2
	Historia
Data oblotu	koniec 1926
	Dane techniczne
Napęd	jeden silnik gwiazdowy BMW 132A
Moc	485 kW
	Wymiary
Rozpiętość	17,76
Długość	10,27 m
Wysokość	3,53
Powierzchnia nośna	43,00 m²
	Masa
Własna	1700 kg
Startowa	3200 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	265 km/h
Prędkość przelotowa	233 km/h
Prędkość wznoszenia	3,2 min na wys. 1000 m
Pułap	6300 m
Zasięg	900 km
	Dane operacyjne
	Liczba miejsc
	6
	Użytkownicy
	Niemcy, Argentyna, Boliwia, Kanada, Republika Chińska, Kolumbia, Chorwacja, Czechosłowacja, Francja, Finlandia, Norwegia, Papua-Nowa Gwinea, Portugalia, Państwo Hiszpańskie, Szwecja, Południowa Afryka

Junkers W 34 – jednosilnikowy, całkowicie metalowy, niemiecki samolot pasażerski i transportowy skonstruowany w latach 20. XX w. Eksportowany do wielu krajów; w czasie II wojny światowej wykorzystywany przez Luftwaffe jako maszyna szkolna. Nosił oznaczenie wojskowe K 34.

Historia

Silnik BMW 132 eksponowany w MLP w Krakowie.

W 34 powstała na bazie modelu W 33. Został wcielony do służby w 1926 roku. Jako samolot pasażerski mógł zabrać na pokład pilota i 5 (6 w późniejszych wersjach) pasażerów. W 1928 roku Junkers W 33 z chłodnicą chłodzoną wodą przeleciał nad Atlantykiem z Europy do USA, lądując na Greenly Island na Labradorze po 37 godzinach lotu. 26 maja 1929 egzemplarz wersji W 34 be/b3e (z silnikiem Bristol Jupiter VII) pobił rekord wysokości lotu, osiągając 12,739 m. Pilotował go Friedrich W. Neuenhofen^[2].

Samolot produkowany w wielu wersjach – z różnymi silnikami, typami podwozia oraz wyposażeniem dodatkowym. Łączna produkcja na rynki cywilne wyniosła około 1000 egzemplarzy, 2204 sztuk (wersje W 34 hi i W 34 hau) dostarczono Luftwaffe. Wytwarzane były nie tylko w zakładach Junkersa, ale i na licencji przez wytwórnie Henschel, ATG, Dornier, Arado Brandenburg czy HFB. Jeszcze na początku 1944 armia niemiecka dysponowała 618 egzemplarzami „hi” i 516 „hau”, w większości w szkołach lotniczych, gdzie służyły do treningu pilotów i radiooperatorów.

Używany w siłach powietrznych (różne wersje): Argentyny, Boliwii (wykorzystywane w czasie wojny o Chaco), Chin, Hiszpanii, Kanady (również Canadian Airways), Kolumbii (wykorzystywane w czasie wojny kolumbijsko-peruwiańskiej; również SCADTA), Chorwacji, Czechosłowacji (po wojnie, oznaczenie D-43), Finlandii, Niemiec, Norwegii, Papui-Nowej Gwinei, Paragwaju, Portugalii (również lotnictwo marynarki), Południowej Afryki, Szwecji.

Jedyny zachowany na świecie samolot tego typu (Junkers W 34f/fi) znajduje się w Canada Aviation Museum w Ottawie. Został tam przekazany w 1960 roku^[3].

Zobacz też

Junkers Ju 46

Przypisy

↑ Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. II. Warszawa: Wydawnictwo „Lampart”, 1997. ISBN 83-86776-03-X.
↑ Junkers.de Kalenderblatt Nr. 35: Höhenweltrekord einer Junkers W 34. junkers.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-17)]..
↑ Opis historii maszyny na stronie muzeum.. [dostęp 2009-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-26)].

Linki zewnętrzne

www.junkers.de (niem.)

[1] Marek J. Murawski: Samoloty Luftwaffe 1933-1945. T. II. Warszawa: Wydawnictwo „Lampart”, 1997. ISBN 83-86776-03-X.

[2] Junkers.de Kalenderblatt Nr. 35: Höhenweltrekord einer Junkers W 34. junkers.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-17)]..

[3] Opis historii maszyny na stronie muzeum.. [dostęp 2009-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-26)].

[1]

[2]

[3]