Junkers Ju 352
![]() | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
3-4 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Lata produkcji |
1943–1944 |
| Wycofanie ze służby | |
| Liczba egz. |
ok. 50 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
3× 9-cylindrowy silnik gwiazdowy BMW Bramo 323 R-2 Fafnir z MW-50 |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
34,20 m |
| Długość |
26,40 m |
| Wysokość |
5,74 m |
| Powierzchnia nośna |
128,20 m² |
| Masa | |
| Własna |
12 500 kg |
| Użyteczna |
7100 kg |
| Startowa |
19 600 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
370 km/h |
| Prędkość przelotowa |
241 km/h |
| Pułap |
6000 m |
| Zasięg |
1800 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1× karabin maszynowy MG 151 w wieżyczce na grzbiecie kadłuba 2× karabin maszynowy MG 131 w bocznych stanowiskach | |
| Użytkownicy | |
| III Rzesza | |
Junkers Ju 352 Herkules – trójsilnikowy niemiecki samolot transportowy z czasów II wojny światowej, wersja rozwojowa Junkersa Ju 252[1].
Historia
Geneza powstania
Pod koniec 1942 roku, w obliczu postępującego kryzysu materiałowego w III Rzeszy, Reichsluftfahrtministerium (RLM) rozpoczęło poszukiwania nowej maszyny transportowej, która miałaby zastąpić starzejącego się Ju 52 oraz zredukować zużycie strategicznych materiałów. W tym czasie istniał już projekt nowoczesnego samolotu Junkers Ju 252, jednak jego konstrukcja w dużym stopniu opierała się na duraluminium i innych cennych surowcach, co czyniło produkcję nierealną w warunkach wojennych[2].
Projekt nowego samolotu, oznaczonego jako Ju 352, zakładał szerokie wykorzystanie materiałów zastępczych – przede wszystkim drewna i stali – oraz uproszczenie struktury i procedur produkcyjnych. Choć konstrukcja przypominała Ju 252, w istocie była całkowicie nowa – żadna część nie została przeniesiona z poprzedniego modelu, z wyjątkiem tylnej rampy załadunkowej typu Trapoklappe[3].
Oblot i wprowadzenie do produkcji
Pierwszy prototyp Ju 352 V1 oblatano 1 października 1943 roku w Fritzlar, dokąd ewakuowano produkcję z bombardowanego Dessau. Próby zakończyły się sukcesem – maszyna była stabilna, stosunkowo łatwa w pilotażu i miała dobre charakterystyki startowe[4].
W grudniu 1943 roku ukończono pierwsze cztery egzemplarze przedseryjne serii A-0. W kolejnych miesiącach powstało jeszcze sześć. Od wiosny 1944 ruszyła ograniczona produkcja wersji A-1, której zbudowano zaledwie 33 egzemplarze. Projektowane wersje B-1 i B-2 z silnikami BMW 801 nie weszły do produkcji[5].
Użytkowanie bojowe podczas II wojny światowej
Pierwszym użytkownikiem Ju 352 była I./KG 200, jednostka Luftwaffe odpowiedzialna za operacje specjalne: zrzuty agentów, przerzuty zaopatrzenia, misje sabotażowe. Samoloty te wykorzystywano m.in. w rejonach Kurlandii, Prus Wschodnich, a także na trasach między bazami w Rzeszy[6].
Maszyny z tej serii operowały również w ramach Grossraum-Transportgruppe Luftflotte 1, wspierając oblężone jednostki niemieckie na froncie wschodnim. Poza KG 200 i Luftflotte 1, pojedyncze egzemplarze przydzielono do Transportgeschwader 4 oraz Fliegerstaffel des Führers, jednak ich udział był epizodyczny[7].
Ze względu na rozwijającą się dominację aliantów w powietrzu, Ju 352 używano głównie nocą lub o zmierzchu. W marcu 1945 rozwiązano większość transportowych jednostek Luftwaffe. Do końca wojny przetrwały zaledwie 23 sprawne egzemplarze[4].
Służba powojenna
Po wojnie kilka egzemplarzy Ju 352 zostało przejętych przez aliantów. Jeden z nich zaprezentowano w 1946 roku w brytyjskim Farnborough. Inny – zdobyty w Czechach – został przekazany Związkowi Radzieckiemu, gdzie poddano go analizom, ale nie wdrożono do służby operacyjnej[6].
Konstrukcja

Junkers Ju 352 był trójsilnikowym dolnopłatem o mieszanej konstrukcji. Kadłub miał konstrukcję półskorupową z wręgami i podłużnicami. Dzielono go na dzielono na trzy główne sekcje: przednią (nosową), środkową (ładunkową) i tylną (z rampą). Stalowa kratownica nośna w części środkowej była kryta płótnem i sklejką, a elementy nosowe i ogonowe wykonano z duraluminium. Rampę Trapoklappe zaprojektowano jako hydraulicznie opuszczaną, z funkcją podnoszenia ogona maszyny – pozwalało to na bezpośredni załadunek wózków i lekkich pojazdów, choć w praktyce stosowano głównie ręczne systemy linowe ze względu na delikatność konstrukcji rampy. Maszyna mogła zabrać do 36. w pełni wyposażonych żołnierzy desantu lub równoważną masę ładunku – do 4000 kg[8].
Skrzydło o konstrukcji całkowicie drewnianej było podzielone na centropłat z dźwigarem głównym oraz dwie części zewnętrzne. Zastosowano mechanizację w postaci klap i lotek o konstrukcji drewnianej, krytych płótnem. Do napędu wykorzystano silniki 9-cylindrowe silniki BMW Bramo 323R-2 chłodzone powietrzem o mocy do 1200 KM. Każda gondola silnikowa oddzielona była od struktury samolotu przegrodą ogniową, a zespół silnikowy wyposażono w system gaszenia. Podwozie chowane w locie, z amortyzacją olejowo-pneumatyczną, koła pojedyncze[9].
Przypisy
- ↑ Smith, Kay 1972 ↓, s. 220.
- ↑ Nowarra, t.3 1993 ↓, s. 126.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 512.
- 1 2 Nowarra, t.3 1993 ↓, s. 127.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 514.
- 1 2 Smith, Kay 1972 ↓, s. 448.
- ↑ Smith, Kay 1972 ↓, s. 19.
- ↑ Green 1990 ↓, s. 513.
- ↑ Schmitt 2006 ↓, s. 187.
Bibliografia
- Heinz J. Nowarra: Junkers Ju 52 (252 & 352). Friedberg (Dorheim): Podzun-Pallas, 1988. ISBN 978-3-7909-0335-5. OCLC 75032140.
- Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 3: Flugzeugtypen Henschel - Messerschmitt. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 3-7637-5467-9. OCLC 722044453.
- William Green: The warplanes of the Third Reich. New York: Galahad Books, 1990. ISBN 0-88365-666-3. OCLC 22487930.
- Günter Schmitt: Das Junkers Flugzeugtypenbuch. Dessau: Funk Verlag Bernhard Hein e.K, 2006. ISBN 978-3-936124-89-7. OCLC 950880271.
- J. R. Smith, Anthony L. Kay: German Aircraft of the Second World War. Koblenz: Putman, 1971, seria: Das Waffen-Arsenal. Heft 110. ISBN 978-3-7909-0335-5. OCLC 75032140.

