Bacytracyna

Bacytracyna

Wzór strukturalny bacytracyny A
Nazewnictwo Inne nazwy i oznaczenia farm. Bacitracinum, Bacitracinum zincum
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C66H103N17O16S
Masa molowa	1422,69 g/mol
Wygląd	biały lub prawie biały, higroskopijny proszek
Identyfikacja
Numer CAS	1405-87-4
PubChem	6714010
DrugBank	DB00626
Właściwości Rozpuszczalność w wodzie łatwo rozpuszczalna w innych rozpuszczalnikach etanol: łatwo rozpuszczalna Temperatura topnienia 221–225 °C[1][2] logP -0,8
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według kryteriów GHS (na podstawie podanej karty charakterystyki). Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Substancja nie jest klasyfikowana jako niebezpieczna według europejskich kryteriów (na podstawie podanej karty charakterystyki). Dawka śmiertelna LD50 2 mg/kg (świnka morska, doustnie)
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC	D06AX05 R02AB04 J01XX10 S01AA32
Farmakokinetyka Działanie przeciwbakeryjne Procent wchłaniania 100% (domięśniowo) Wydalanie z moczem
Uwagi terapeutyczne Drogi podawania domięśniowo, miejscowo

Bacytracyna – mieszanina organicznych związków chemicznych z grupy antybiotyków polipeptydowych wytwarzanych przez pewne szczepy Bacillus subtilis lub Bacillus licheniformis. Głównymi składnikami są bacytracyny A, B₁, B₂ i B₃. Wykazują działanie bakteriobójcze wobec bakterii Gram-dodatnich. Nie działają na Pseudomonas aeruginosa i Enterobacteriaceae.

Zakłóca syntezę ściany komórkowej bakterii. Hamuje defosforylację nośnika lipidowego (baktoprenolu, inaczej undakarpenolu), który przenosi podjednostki peptydoglikanu do tworzonej ściany komórkowej^[3].

Bacytracyna nie wchłania się z przewodu pokarmowego i jest przeznaczona do stosowania miejscowego. Podawana ogólnoustrojowo jest bardzo nefrotoksyczna^[3]. Doustnie podaje się ją tylko w wyjątkowych przypadkach, gdy zachodzi potrzeba wyjałowienia przewodu pokarmowego.

Stosuje się miejscowo w zakażeniach skóry i błon śluzowych gronkowcami i paciorkowcami, w leczeniu rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Rzadko w gronkowcowym zapaleniu jelit. W dawce 500 j.m./g bazy maści (często w połączeniu z polimyksyną lub neomycyną) jest wskazana w zwalczaniu zmian wywołanych mieszaną florą bakteryjną w obrębie skóry, ranach powierzchniowych lub na błony śluzowe. Roztwory bacytracyny zawierające 100–200 j.m./ml w soli fizjologicznej mogą być stosowane do irygacji stawów, ran lub jamy opłucnowej^[3].

Niektóre z jej analogów wykorzystywane są w leczeniu wirusowych zakażeń – hamując powstawanie agregatów w dołeczkach opłaszczonych klatryną, przyczyniają się do zmniejszenia endocytozy cząstek wirusa.