Philippe Alliot

Przed rozpoczęciem kariery w Formule 1 startował w serii Formuła Renault, gdzie w 1978 roku zdobył tytuł mistrzowski, będąc członkiem zespołu BP Racing Team. Z tym samym zespołem wygrał również French Formula Renault Championship (późniejsza Formuła Renault 2.0). Następnie przeszedł do serii Formuła 3. W swoim debiutanckim wyścigu zajął trzecie miejsce. W roku 1983 zaczął starty w Formule 2, jednakże sławę dało mu zajęcie 3 miejsca w 24h Le Mans.

W sezonie dołączył do RAM Racing, jednak nie odniósł tam sukcesów. Po tym jak w Grand Prix Wielkiej Brytanii Jacques Laffite doznał poważnych obrażeń, Alliot zajął jego miejsce w zespole Ligier, gdzie zaczął osiągać lepsze rezultaty. W 1987 przeniósł się do Larrousse, jednak w 1990 wrócił do zespołu Ligier. Nie był to jednak udany powrót, gdyż Alliot spowodował sporo kolizji i wypadków, za co został ostro skrytykowany przez zespoły i komentatorów sportowych. James Hunt nazwał go „jednym z najgorszych kierowców, którzy jeździli bolidem F1”. Po tym Alliot zrobił przerwę od startów królowej sportów motorowych i przeszedł do zespołu Peugeot, kierowanego wtedy przez Jeana Todta. Zaowocowało to 3. miejscem w 1992 i 24h Le Mans.

W sezonie 1993 Alliot wrócił do F1 z Larrousse, osiągając w Grand Prix San Marino najlepsze (piąte) miejsce w swoich startach w F1. Po roku objął funkcję kierowcy testowego w zespole McLaren. Podczas Grand Prix Węgier zastąpił Mikę Häkkinena. W kwalifikacjach zajął 14. miejsce, wyścigu nie ukończył. Następnie Alliot zmienił Oliviera Berettę z Larrousse na czas Grand Prix Belgii. Startował z 19 pola, wyścigu jednak nie ukończył przez problemy z jednostką napędową. Jednocześnie był to jego ostatni wyścig w Formule 1.